گروه فرهنگی «سراج24»: یک زن و یک مرد غریبه در شبی بارانی برای شنیدن آخرین قطعه ساخته شده یک موزیسین مشهور در شب مرگ هنرمند در کنار یکدیگر قرار می گیرند و مسیر روایی به سمت گذشته ای می رود که در 30 سال پیش هم چنین رویه ای اتفاق افتاده بود؛ جایی که پدر ارغوان با وجود داشتن زن و خانواده، دلبسته نگاه به زنی ارمنی می شود که معلم موسیقی فرزندش می باشد! این نگاه به هم پیوسته در کالبد باوری غربی مبنی بر رابطه مردان و زنانی غریبه، حکایتی شوم از ترویج داستانی بیگانه با سیمای باور مردمان ایران بوده است و این مساله داغی است که متاسفانه در تار و پود فضایی بصری و زیبا به خورد مخاطب رفته و در واقع در ذهن و احساس و تفکر بیننده تاثیرات منفی خود را به جا می گذارد. فیلم ارغوان ساخته کیوان علیمحمدی و امید بنکدار از سه روایت تو در تو در سال های 1354 و 1386 و 1392 استفاده می کند. فیلمی که با استفاده از عنصر خیال سعی دارد به سمت فضایی انتزاعی برود و با درهم آمیختگی زمان و مکان و هویت افراد به سمت ماهیتی تازه از آفرینش دنیایی دیگر باشد. البته باید این را در نظر داشت که اصولا یکی از روش های دور زدن سانسور و جلوگیری از محدودیت های شرعی و عرفی ناشی از ارتباط زنان و مردان نامحرم، سوق دادن داستان به سمت خیال پردازی است و این سرپوش نهادن به باورهای دغدغه مند ملتی معتقد، فضای فیلم های ایرانی را به سمت آثار حرمت شکن کشانده است، اما قصه چنان دردآور است که در قالب نگاهی پنهان شده در روایت و فرم هم می توان آن را به سختی درک کرد. از طرفی فیلم «ارغوان» به دور از ذائقه مخاطب عامٰ دارای فرمی پیچیده در زبان است و با توجه به عدم وجود کدهایی معنادار در سیر روایت، نمی توان به سرمنزلی از مقصود رسید و به نگاهی همراستا با نگره جذابیت سینما پیوند خورد.
این فیلم، سومین ساخته سینمایی مشترک فیلمسازانی چون کیوان علیمحمدی و امید بنکدار است که این روش همکاری در سینمای ایران کمتر شکل یافته است. اگر فیلم های «شبانه» و «شبانه روز» را به عنوان آثاری پیچیده در روایت بخوانیم، پیچیدگی فوق در فیلم «ارغوان» به سمت روایتی ناخوانا رفته و همه تلاش سازندگان در ارائه اثری خاص و شاعرانه، تبدیل به محصولی بی باور و ناراستا شده است که از این رو مخاطب عام و حتی خاص توان برقراری ارتباط با فیلم را ندارد و شعری بی قافیه و ردیف و معنا از این سرایش بوجود می آید. ایده این فیلم از داستان کوتاه علی اکبر حیدری با عنوان "ممکن است خیلی ها برای مردنش گریه کرده باشند" گرفته شده است.
فیلم «ارغوان» با نگاهی تصنعی در بازی و طراحی صحنه و لباس برخوردار است و تلفیق دنیای نقاشی و سینما نتوانسته است به نتیجه ای معقول منتهی شود. فیلم، حکایت موزیسین هایی تنها را روایت می کند که ارغوان و منفرد از جمله آن ها هستند که در موقعیتی با هم ازدواج و سپس در تصمیمی ناخواسته به جدایی و مرگ می رسند. کارگردان در این اثر سعی نموده از دنیایی متفاوت از صدا، موسیقی و هنرهای دیگر، تلفیقی معنادار شکل دهد که این مساله عملا شکل نیافته است. آثار کوتاه و مستند و بلند و سریال ساخته شده توسط این 2 کارگردان بیش از هرچیز به فرم نزدیک است که در فیلم آخر با وجود اندکی تمایل در قصه گویی از سوی آن ها باز با زبانی الکن در روایت مواجه ایم. فیلم فضای عاشقانه ای دارد و همه چیز با صوت و تصویر تعریف می شود. از طرفی اثر گرایش به سودای نگاهی عاشقانه در جهت رسیدن به باوری تهی شده از واقعیت دارد، اما در نهایت همه چیز فدای اغراق گرایی و فضایی تصنعی می شود تا ثمره این نوع نگاه، تولید فیلمی شود که امکان توجه عمومی و علاقمندی های خاص عاشقان سینما را نخواهد داشت.
